Jedną z form terapii dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną są zajęcia pozalekcyjne na basenie tzw. hydroterapia.

Celem zajęć jest:

• nauka chodu w wodzie,
• przygotowanie uczniów do nauki pływania na etapie rekreacyjnym,
• nabywanie umiejętności elementarnego pływania,
• wykorzystanie zajęć w wodzie w korygowaniu wad postawy,
• podniesienie sprawności fizycznej i umiejętności ruchowych,
• integracja młodzieży w grupie rówieśniczej,
• zagospodarowanie czasu wolnego.

Ćwiczenia w wodzie:

• wpływają pozytywnie na rozwój psychoruchowy dziecka,
• wyrównują napięcie mięśniowe, co może stanowić profilaktykę skrzywień kręgosłupa,
• zabawy w wodzie stanowią doskonały relaks zarówno fizyczny jak i psychiczny,
• wpływają dodatnio na ogólną odporność organizmu, dzieci są mniej podatne na infekcje i zakażenia,
• stanowią doskonałą gimnastykę mięśni i stawów,
• wzmacniają więzi emocjonalne rodzica bądź opiekuna z dzieckiem,
• woda powoduje, że dziecko czuje się swobodniej niż na lądzie i może się w niej samodzielnie poruszać nie umiejąc nawet chodzić.

Nabyte przez uczniów umiejętności pływania i koordynacji ruchowej znajdują swoje odzwierciedlenie w zawodach sportowych t.j.:

• Zawody Pływackie o Puchar Dyrektora Specjalnego Ośrodka Szkolno – Wychowawczego  w Białymstoku,
• Mityngi Pływackie Olimpiad Specjalnych.

W roku szkolnym 2013/2014 na zajęcia z pływania zapisało się 10 uczniów. Zajęcia odbywają się w każdą środę na basenie przy Domu Pomocy Społecznej w Białymstoku w wymiarze 45 min.  (w ramach zajęć pozalekcyjnych).

Nad organizacją i przebiegiem zajęć czuwają nauczyciele: Dorota Zaniewska, Edyta Zajkowska, Bożena Dąbrowska, Ewa Wnorowska – Kucharska.

Dogoterapia jest naturalną metodą wspomagającą proces terapii a przez to niezwykle skuteczną i wszechstronną, którą można łączyć niemal z każdą inną terapią w celu uzyskania jeszcze większych postępów edukacyjno-terapeutycznych. Obecność psa na zajęciach powoduje, iż uczniowie dłużej i chętniej ćwiczą, a wykonywanie powierzonych im zadań wywołuje wiele radości. Pies potrafi skoncentrować na sobie uwagę, zachęcić do zabawy, uatrakcyjnić długotrwałe, żmudne i trudne zajęcia, przełamać lęk przed kontaktem ze światem zewnętrznym a przez swoją obecność zwiększyć poczucie bezpieczeństwa i pozwolić stopniowo otwierać się na otaczający świat a także zwiększać wiarę we własne siły. Obecność psa daje możliwość okazania uczuć a tym samym ułatwia przejście przez samotność czy chorobę. Dodatkowo szeroko stymuluje ruch i aktywność, samodzielność i odpowiedzialność. Jednak w powodzeniu terapii najważniejsza jest systematyczność i długofalowa ciągłość zajęć. Umożliwia to wypracowanie zamierzonych celów oraz utrwalenie ich co jest niezwykle ważne i trudne szczególnie u osób z niepełnosprawnością.

Odpowiednio skonstruowane i przeprowadzone zajęcia z udziałem psa umożliwiają:

• doskonalenie umiejętności społecznych, wyzwolenie potrzeby spontanicznej komunikacji, rozwijanie słownika biernego i czynnego,

• zniwelowanie blokady i lęków przed psem(kynofobia)/zwierzętami a w konsekwencji - akceptowanie obecności psa w bliskim otoczeniu oraz nawiązanie i pogłębianie kontaktu
  ze zwierzęciem, naukę relaksacji w obecności psa,
• naukę samodzielności, opiekuńczości, odpowiedzialności oraz empatii i wrażliwości poprzez stwarzanie możliwości samodzielnego zajmowania/opiekowania się psem,  np.: karmienie, prowadzenie na smyczy, zabiegi pielęgnacyjne, zabawa a także poznanie i opanowanie zasad bezpiecznego postępowania z psem,
• opanowanie prostych elementów tresury daje dziecku wzrost poczucia własnej wartości, samoakceptacji i sprawczości, zdecydowania oraz wiary w odniesienie sukcesu, ośmiela  i doskonali głośne wypowiadanie się, kształtuje umiejętności podejmowania decyzji oraz wyrażania własnego zdania,
• rozwijanie funkcji poznawczych, koncentracji uwagi oraz koordynacji wzrokow - ruchowej oraz myślenia przyczynowo-skutkowego, spostrzegawczości, doskonali pamięć
  i rozwija wyobraźnię,
• zmniejszenie nadwrażliwości na bodźce poprzez działanie na receptory (pobudzanie zmysłu wzroku, słuchu i dotyku),
• naukę panowania nad negatywnymi emocjami, wyciszenie zachowań agresywnych oraz naukę sposobu ich rozładowania, kształtowanie emocji pozytywnych,
• kształtowanie nawyków higienicznych związane z kontaktem psa np. mycie rąk po zakończeniu zajęć,
• rozpoznawanie części ciała człowieka i psa,
• podejmowanie różnych form działań ruchowych w obecności psa i w kontakcie z nim a poprzez to rozwijanie motoryki małej, dużej i orientacji przestrzennej,
• rozwijanie mowy, wzbogacanie słownika biernego i czynnego oraz nazywanie własnych emocji.
  
  

Integracja odruchów wg dr Swietłany Masgutowej, to współczesny program o rozwoju człowieka, wykorzystujący jego neurofizjologiczne zasoby rozwojowe, umiejętności uczenia się i zdrowia. Program ten opiera się na wiedzy z zakresu neurologii i neurofizjologii, w szczególności na rozwoju układu nerwowego i funkcjonowania mózgu. Jest ukierunkowany na czynniki i procesy ruchowego rozwoju i ma na celu stymulację mechanizmów rozwojowych przez ruch i specjalne sensoryczno-motoryczne techniki wpływające na optymalne funkcjonowanie mózgu. Celem programu jest aktywizacja mechanizmów samoregulacji i neuroplastyczności poprzez stymulację schematów odruchów - bezwarunkowych i spontanicznych ruchów danych przez naturę.

Neurokinezjologiczna terapia taktylna  proponuje techniki masażu    i stymulacji skóry , które aktywizują rozwój  funkcji mózgowych i układu nerwowego. Założeniem metody jest uruchomienie naturalnych mechanizmów rozwoju i samoregulacji organizmu. Terapia taktylna składa się z dwóch aspektów:

• Pierwszy aspekt związany jest z pracą zmysłu dotyku specjalnymi technikami, dzięki którym stymulujemy receptory znajdujące się w skórze. Stymulacja receptorów odbywa się zgodnie z ich funkcjami, ze wzrostem skóry oraz strukturą mięśniową i kostną ciała.
• Drugi aspekt terapii skierowany jest na optymalizację funkcjonowania układu nerwowego, a przede wszystkim na rozwój sieci połączeń między komórkami nerwowymi jak również między nietypowymi strukturami , które umożliwiają częściową lub całkowitą odnowę utraconych funkcji układu nerwowego lub mózgu.

Systematyczne stosowanie techniki daje dobre wyniki w zakresie stymulacji i/lub normalizacji percepcji dotykowej, regulacji napięcia mięśniowego, integracji sensorycznej, aktywizacji mechanizmów integracji sensomotorycznej oraz świadomości  kinestetycznej.

„Neurokinezjologiczna Terapia Taktylna dr Swietłany Masgutowej .Metody pracy z dziećmi i dorosłymi z wyzwaniami w psychoruchowym rozwoju.” – S. Masgutowa, J. Kowal, G. Mazur, D. Masgutow – wyd. Warszawa 2005r.